Η φετινή επέτειος της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου γίνεται σε συνθήκες πρωτόγνωρες και αντίξοες. Ο φόβος, η μοναξιά, η απομάκρυνση από τα αγαπημένα πρόσωπα, τα κρούσματα και τα θύματα της πανδημίας σε όλο τον κόσμο, τα βουβά σχολεία γεννούν σε όλους μας αμηχανία και αβεβαιότητα.
Μέσα σ’ αυτή τη βαριά ατμόσφαιρα, η μνήμη πιάνεται από τον μακρινό Νοέμβριο του 1973 και ακουμπά τρυφερά, με ευγνωμοσύνη σε όλα εκείνα τα παιδιά που με αυταπάρνηση αγωνίστηκαν «για να ‘ναι ο άνθρωπος σωστός και όχι ανδράποδο ενός αφέντη». Κάτω από άλλες συνθήκες, οι μαθητές της Γ’ Λυκείου των σχολείων μας θα ζωντάνευαν με τον δικό τους αυθεντικό και ανυπόκριτο τρόπο τις σκοτεινές μέρες τις δικτατορίας, την εξέγερση στη Νομική, τη συγκέντρωση των φοιτητών μέσα και γύρω από το Πολυτεχνείο. Τη συμπόρευση των Ελλήνων, ανωνύμων και επωνύμων στον αγώνα για την ελευθερία. Έναν αγώνα ενάντια στους δικτάτορες που με τον αυταρχισμό και τη βία βύθισαν τη χώρα για επτά χρόνια στην καταπίεση, τον φόβο και τον εξευτελισμό.
Η πανδημία δεν αφήνει περιθώρια για γιορτές μνήμης και επετείους. Όμως ειδικά σήμερα, περιορισμένοι μέσα στα σπίτια μας, ίσως περισσότερο από ποτέ, νιώθουμε πιο βαθιά το νόημα και την αξία της ελευθερίας. Αντιλαμβανόμαστε και συνειδητοποιούμε ότι η εξέγερση των φοιτητών στις 17 Νοεμβρίου του 1973, το θάρρος, η παρρησία και η αυτοθυσία τους θα είναι για κάθε γενιά, όσα χρόνια κι αν περάσουν, ένας οδοδείκτης προς αξίες παντοτινά επίκαιρες: την ελευθερία, την ισότητα, την αξιοπρέπεια, την ομορφιά της ανθρώπινης ψυχής που βγαίνει πάντα νικήτρια από κάθε μικρή ή μεγάλη δοκιμασία.
Μαρία Μπουζινέλου
Φιλόλογος
