Όταν μιλάμε για εθελοντισμό σκεφτόμαστε ότι θέλουμε… Θέλουμε να δώσουμε από το περίσσευμα της καρδιάς μας, ίσως και από το υστέρημα των υλικών μας αγαθών. Ενδεχομένως όμως αυτό που προτάσσουμε τελικά είναι η θέλησή μας να βγούμε από τον εαυτό μας και να συναντήσουμε τους αναγκεμένους άλλους.
Όπως αναφέρει και ο θεολόγος Θανάσης Παπαθανασίου σε μια συνέντευξή του: «Η αγάπη είναι το μεδούλι της ανθρώπινης ύπαρξης και το κορυφαίο κριτήριο της χριστιανικής ύπαρξης. Αλλά έχει γίνει μια φθαρμένη λέξη. Λησμονείται ότι η αγάπη είναι κάτι που θέλει δύναμη πολλή και άσκηση γερή και άνοιγμα στον άλλον. Αγάπη είναι το άνοιγμά μου σε κάποιον που είναι όχι-εγώ. Και μιλώ για άνοιγμα θυσιαστικό. Ο άλλος να γίνεται όρος της ύπαρξής μου, και να ψευτίζω, αν υπάρχω από μόνος μου. Κατά τις μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, λοιπόν, γίνονται διάφορες συγκρούσεις μέσα στον άνθρωπο. Από τη μια νιώθει ότι η αγάπη είναι το μόνο ουσιαστικό πράγμα, η μόνη αυθεντικότητα, ανώτερη ακόμη κι από την υγεία. Κάθε άνθρωπος, αν αποκρούσει κάπως τους περισπασμούς και την πολυπραγμοσύνη της αγχωτικής καθημερινότητας και αφουγκραστεί την ψυχούλα του, θα ακούσει μια πανανθρώπινη παράκληση: Θέλουμε να αγαπηθούμε και να αγαπάμε. Δίχως αυτά μένουμε λειψοί, εφιαλτικά λειψοί. Από την άλλη, όμως, χρειάζεται κόπος για να δεις ποιο αξίζει να είναι τελικά το «αντικείμενο» της αγάπης σου. Αν στρέψω την αγάπη μου σε κάτι που τελικά θα γίνει στάχτη, η ζωή μου θα βυθιστεί στο κενό. Αν όμως η αγάπη (το επαναλαμβάνω: η θυσιαστική αγάπη) είναι ο τρόπος ύπαρξης του άπειρου και αιώνιου Θεού, τότε είναι κάτι που δεν γίνεται στάχτη, κάτι που δεν θα υποταχτεί στη φτήνια και στον θάνατο».
Με τον εθελοντισμό λοιπόν προσπαθούμε να αφήσουμε στην άκρη τη μίζερη καθημερινότητα και ό,τι μας κρατάει δέσμιούς της, να ξεβολευτούμε, για να βρούμε και να βοηθήσουμε τον Άλλο έχοντας στο μυαλό μας ότι η εθελοντική προσφορά αποτελεί μία πολυμορφική διαδικασία και στάση ζωής και όχι μια τυχαία και αποσπασματική πράξη φιλανθρωπίας.
Αναστασία Ανέστη, θεολόγος του Β’ Αρσακείου-Τοσιτσείου ΓΕΛ Εκάλης.
Όπως αναφέρει και ο θεολόγος Θανάσης Παπαθανασίου σε μια συνέντευξή του: «Η αγάπη είναι το μεδούλι της ανθρώπινης ύπαρξης και το κορυφαίο κριτήριο της χριστιανικής ύπαρξης. Αλλά έχει γίνει μια φθαρμένη λέξη. Λησμονείται ότι η αγάπη είναι κάτι που θέλει δύναμη πολλή και άσκηση γερή και άνοιγμα στον άλλον. Αγάπη είναι το άνοιγμά μου σε κάποιον που είναι όχι-εγώ. Και μιλώ για άνοιγμα θυσιαστικό. Ο άλλος να γίνεται όρος της ύπαρξής μου, και να ψευτίζω, αν υπάρχω από μόνος μου. Κατά τις μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, λοιπόν, γίνονται διάφορες συγκρούσεις μέσα στον άνθρωπο. Από τη μια νιώθει ότι η αγάπη είναι το μόνο ουσιαστικό πράγμα, η μόνη αυθεντικότητα, ανώτερη ακόμη κι από την υγεία. Κάθε άνθρωπος, αν αποκρούσει κάπως τους περισπασμούς και την πολυπραγμοσύνη της αγχωτικής καθημερινότητας και αφουγκραστεί την ψυχούλα του, θα ακούσει μια πανανθρώπινη παράκληση: Θέλουμε να αγαπηθούμε και να αγαπάμε. Δίχως αυτά μένουμε λειψοί, εφιαλτικά λειψοί. Από την άλλη, όμως, χρειάζεται κόπος για να δεις ποιο αξίζει να είναι τελικά το «αντικείμενο» της αγάπης σου. Αν στρέψω την αγάπη μου σε κάτι που τελικά θα γίνει στάχτη, η ζωή μου θα βυθιστεί στο κενό. Αν όμως η αγάπη (το επαναλαμβάνω: η θυσιαστική αγάπη) είναι ο τρόπος ύπαρξης του άπειρου και αιώνιου Θεού, τότε είναι κάτι που δεν γίνεται στάχτη, κάτι που δεν θα υποταχτεί στη φτήνια και στον θάνατο».
Με τον εθελοντισμό λοιπόν προσπαθούμε να αφήσουμε στην άκρη τη μίζερη καθημερινότητα και ό,τι μας κρατάει δέσμιούς της, να ξεβολευτούμε, για να βρούμε και να βοηθήσουμε τον Άλλο έχοντας στο μυαλό μας ότι η εθελοντική προσφορά αποτελεί μία πολυμορφική διαδικασία και στάση ζωής και όχι μια τυχαία και αποσπασματική πράξη φιλανθρωπίας.
Αναστασία Ανέστη, θεολόγος του Β’ Αρσακείου-Τοσιτσείου ΓΕΛ Εκάλης.
