Ο σκοπός τής συζήτησης ήταν οι συμμετέχοντες/ουσες να ανταλλάξουν απόψεις για τις ανάγκες και τις εμπειρίες των παιδιών στο σπίτι, στο σχολείο και στην καθημερινότητά τους, δίνοντας έμφαση στην ενσυναίσθηση, την εκπαιδευτική προσέγγιση και την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη.
Τα κύρια θέματα που αναδείχθηκαν ήταν η συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών και ο ρόλος τής οικογένειας και τού σχολείου στην υποστήριξη τής ψυχικής υγείας των παιδιών και τής ίδιας τής οικογένειας, μέσα από συζητήσεις που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ εκπαιδευτικών με τις οικογένειες των μαθητών/-τριών τους, με στόχο:
1). να υποστηρίξουν την ευημερία, τη μάθηση και την ανάπτυξη των παιδιών, στο πλαίσιο τόσο τής μεταξύ τους συνεργασίας όσο και τής συνεργασίας με το παιδί, περιλαμβάνοντας τη θεμελίωση μίας κοινής αντίληψης για το παιδί στο σπίτι και το σχολείο και μιας συμφωνίας για τις σχετικές δράσεις.
2). να συμβάλoυν με υποστηρικτικό τρόπο στην καθημερινότητα τού παιδιού, στα πεδία τής ευημερίας, των σπουδών και τής ανάπτυξής του, καθώς και να οικοδομήσουν την αμοιβαία συνεργασία μεταξύ των γονέων/κηδεμόνων, τού παιδιού και του προσωπικού τού σχολείου
Ως προς το πρακτικό μέρος, η παρέμβαση «Ας Μιλήσουμε για τα Παιδιά» υλοποιήθηκε μέσα από μία ή δύο συναντήσεις συζήτησης με τους γονείς. Η συμμετοχή των παιδιών αποφασίστηκε από τους γονείς και το παιδί, με τα παιδιά να αντιμετωπίζονται ως ισότιμα μέλη τής συζήτησης.
Ως προς το περιεχόμενο, ο συζητήσεις τής παρέμβασης επικεντρώθηκαν στην καθημερινότητα τού παιδιού, με γνώμονα τη σημαντικότητα των καθημερινών αλληλεπιδράσεων, συναντήσεων και των καθημερινών δραστηριοτήτων που είναι σημαντικά για το παιδί και την ευημερία του.
Συμπερασματικά, η παρέμβαση «Ας Μιλήσουμε για τα Παιδιά» απετέλεσε μία πηγή που διευκόλυνε τη συνεργασία ανάμεσα στο σπίτι και το σχολείο. Στην πορεία των συζητήσεων οι συμμετέχοντες/-ουσες εντόπισαν τα δυνατά και ευάλωτα σημεία στη ζωή τού παιδιού στο σπίτι, στο σχολείο και στον ελεύθερο χρόνο του. Με αυτό τον τρόπο κατέστη δυνατή η εκτίμηση των δυνατών σημείων και η εύρεση λύσεων για τα ευάλωτα σημεία, καθώς κάθε παιδί, κάθε σπίτι και κάθε σχολείο διαθέτει δυνατά σημεία που ενδεχομένως να μην αναγνωρίζονται και να μην επιβραβεύονται.
